Yalnızlık

Her geçen gün çoğalıyor.Sağlıklı aile yaşantısından gelen kişilerin kendi seçimleriyle kaldıkları bir durum.

İnsanın yalnız kalabilme kapasitesi ,hayatta kalma becerisini yükseltiyor.Yalnız kalmak kendi seçimin olduğunda müthiş tatmin edici duygular yaşatırken,istemeden kalmak durumunda olunduğunda tam tersi hisler yaşatan tuhaf bir hal...

Mülteci kamplarında veya huzur evlerinde kalan kişeler burada bir grup oluşturamıyorlar,orada bulunmaları kendi seçimleri değil bu nedenle ortak yönlerinden keyif alma durumuna geçiş yapılamıyor.

Günümüzde yaşlılar şimdiye kadar hiç hissetmedikleri kadar yalnız hissetmeye başladılar.Şehir insanı yaşlıların onları çok yavaşlattığını hatta bir engel olduğunu düşünüyor.

Günlük yaşantı içersinde yaşlıların hıza uyum sağlaması oldukça zor ,yavaş kaldıklarında kendilerini kötü hissediyorlar.Hepimiz bir durup düşünsek mutlaka böyle durumlara tanık olmuş hatta sebebiyet vermişizdir.Oysa ki çok doğal bir durum olduğunu düşünürek davransak belki biraz zaman kaybediriz ama biri bizim sayemizde çok iyi hissedebilir.

Mülteci kampalarında hayatlarını sadece yaşamsal ihtiyaçlarını karşılayarak geçiren çok fazla insan var .Sayıları her geçen gün artıyor.Kendi seçimleri olmayan hayatları yaşamak zorunda bırakılan insanların içinde öfke,nefret gibi duygular birikir.İnsanın aidiyet duygusu tatmin edilmeden yaşamak zorunda bırakılması adaletsiz bir durumun varlığı .Ancak bunlara tanık olup gittikçe duyarsızlaşan bir kalabalığa dönüşüyoruz...

Duyarsızlaşmak bizi birbirimizden koparıp ,yalnızlaştırıyor belki de...

Şule

Birdenbire yapayalnızsanız her yerde Ve bundan korkuyorsanız En küçük şeylerden bile. Örneğin birine saati sorsanız Karşıdan karşıya geçseniz bir caddede Sesinizi alçaltıp dikkatle bakaraktan çevrenize Biriyle bir şeyler konuşsanız

Ve her gün kitaplar, dergiler alsanız. Postacı her gün mektup getirse Sözgelimi bir resmi dairede Fazlaca oyalansanız Şöyle bir iki otobüs kaçırsanız üstüste, neden olmasın Kaldı ki, hiçbir şey yapmasanız bile Tuhaftır Sanki herkes kuşkuyla bakacaktır yüzünüze.

Ve işte bir lokantaya girdiniz, garsonla çene çaldınız Şarapla yiyecek bir şeyler söylediniz, hepsi bu kadar Biraz da güldünüzdü aklınızdan geçen bir şeye Ya gülünç bir olaya, ya önemsiz bir söze Ama az ötede düğmeleriyle oynayan Ve yiyen tırnaklarını bir adam Duraksız sizi izliyordur belki de.

Ya da bir dernekte üyesiniz, azıcık mutlusunuz Ya da küçük bir memur bir banka servisinde Durmadan suçlusunuz Durmadan suçlusunuz Durmadan suçlusunuz ve artık kendinizi Gücünüz yok ödemeye.

Giderek siz oluyorsa bütün bir kalabalık Yüzünüz yüzlerine benziyorsa, giysiniz giysilerine Ansızın bir hastanın kendini iyi sanması gibi Gücünüz yetse de azıcık bağırsanız Bir yankı: durmadan yalnızsınız Durmadan yalnızsınız.

Edip Cansever